1-) Her musibetin ve hastalığın daha büyüğü vardır. Zira Al’ın takdirleri sonsuzdur. Allah Teala onları kat kat artırsa kim engel olabilir? Binâenaleyh, daha beterini vermediği için kul şükretmelidir
2-) Bedenine isabet eden belanın dinine ilişmesi mümkün idi. Hadis-i şerifte şöyle buyurulur: Allah’ım, musibetimizi dinimizde kılma
3-) Dünyadaki cezaların ahirete bırakılması düşünülebilir. Dünyanın afetlerinden birtakım sebeplerle sıyrılmak mümkündür. Onların tesirleri hafifletilebilir. Halbuki ahiretin musibeti daimidir. Umulur ki cezası ahirete bırakılmamış da dünyada verilmiştir. O halde buna karşılık neden Allah’a şükretmesin?
4-) Uğradığı musibet ve bela, Levh-i Mahfuz’da üzerine yazılmıştı. Elbette kendisine ulaşacaktı. Ulaştı. Kul böylelikle ya hepsinden veya bir kısmından kurtuldu. Bu da bir nimettir.
5-) Başına gelen bu felaketin sevabı felaketten daha çoktur. Zira dünya belaları ahirete giden yollardır. Dünyevi işlerde karşılaşılan her bela, ilk anda kullanılması acı, sonunda faydalı olan ilaç gibidir.
Bunları bilenin belalara karşı şükretmesi tasavvur olunur. Belalardaki nimetleri bilmeyenin ise şükretmesi düşünülemez. Zira şükür mecburi olarak nimetin bilinmesini izler.
Musibetin sevabının musibetten daha büyük olduğuna inanmayandan belalara karşı sabır göstermesi beklenemez. Musibetlere karşı sabretmenin sevabı hakkında vaid olan haberler bir hayli çoktur. Bu hususta Allah’ın şu ayeti kafidir:
Ancak sabredenlere ecirleri hesapsız ödenecektir (Zümer Süresi 10)
Kaynak: İmam-ı Gazali / İmam-ı Gazali’den Müminlere Vaazlar / bkz: 613-614
