Bir insanın görevi, insanların hallerinden gördüğü hoşa gitmeyen her şeye sükût etmesidir. Nemime; hoşa gitmeyen bir şeyi açıklamaktır. İster bunu kendisine söz taşınan, ister üçüncü bir kişi çirkin görsün, ister sözle, ister yazı ile veya rumuzla veya ima ile açıklansın, ister ise taşınılan mevzu işlerle veya sözlerle ilgili olsun, isterse kendisinden nakledilendeki bir kusur veya ayıp olsun, isterse olmasın, fark etmez, değişmez, hepsi de müsavidir.
Esasta nemimenin hakikati; sırrı açıklamak, açıklanması hoşa gitmeyen bir şeyden örtüyü kaldırmaktır. Bir insanın görevi, insanların hallerinden gördüğü hoşa gitmeyen her şeye sükut etmesidir. Ancak anlatılmasında bir Müslüman için fayda varsa, veya bir masiyeti önleyecekse, bu takdirde susmaması gerekir.
Mesela: Başkasının malını aşıran birini gördüğünde, şahitlik hakkına riayet etmek için, gördüğünü haber vermesi icap eder.
Kovuculuğa tesir eden sebep, ya hakkında konuşulan kimse için kötülük istemek, yahut hikaye edilen kişiye sevgi göstermek, yahut da dedikodu ile, lüzumsuz ve batıl konulara dalmakla hüzün gidermek arzusudur.
Kaynak: İmam-ı Gazali / İmam-ı Gazali’den Müminlere Vaazlar / bkz: 432
